การใช้ชีวิตในรั้วมหาลัย

เคยมั้ยตอนอยู่มัธยมมีเพื่อนมากมาย สนุก ไปไหนไปกัน แต่พอเรียนจบ ต่างคนต่างแยกย้าย สิ่งที่สำคัญคือการหาเพื่อนใหม่ในรั้วมหาวิทยาลัย คือเราเป็นคนหนึ่งที่ไปเรียนคนเดียว ไม่มีเพื่อนไปเรียนด้วย เข้าไปแรกๆก็เหว๋อๆอ่ะ ไม่รู้จักใคร ไปสมัครคนเดียว ไปสอบคนเดียวไม่มีใครไปเป็นเพื่อนเพราะมันไกล เรามีบ้านอยู่พิจิตรอยู่กับแม่ แต่เรามาเรียนที่เพชรบูรณ์เพราะบ้านพ่อเราอยู่ที่นี่ เราเลยต้องไปคนเดียว แค่คิดก็แย่แล้วเนาะ ที่จะต้องไปไหนมาไหนคนเดียว พอมหาลัยเปิดเราก็มาอยู่หอพักในของมหาลัย เราเริ่มมีเพื่อน เราเริ่มสนิทกัน ไปไหนมาไหนด้วยกัน แต่พอผ่านไปสักพัก นางมีเพื่อนใหม่ นางสนิทกะเพื่อนใหม่เราก้ไม่ได้อะไร แต่พอนางมีเพื่อนใหม่ นางกลับทิ้งเราไปไหนมาไหนนางไม่เคยชวนเราไป เราก้ต้องไปไหนมาไหนคนเดียว ไปนั่งกินข้าวคนเดียว ไปเที่ยวคนเดียว เคยเคลียดนะ เรากลับพิจิตรทุกอาทิตย์ ทุกวันหยุด เคยมีคนถามนะ ว่าทำไมอยากกลับบ้านทุกอาทิตย์ เราไม่ได้ตอบอะไรไปหรอก เพราะสังคมใหญ่ขึ้นการจะพูดอะไรก้ควรคิดให้ดีๆ เราเลยเลือกที่จะไม่พูดดีกว่า แต่ถ้าพูดได้ก้อยากจะบอกว่า โถ่! การไปกินข้าวคนเดียว ไปไหนมาไหนคนเดียว นอนโง่ๆอยู่ในห้องคนเดียว นั่งโง่ๆฟังเพลงคนเดียว อยู่กลับบรรยายกาศเงียบๆที่มีนกตีกันอยู่บนฝ้า มันสนุกหรอ มันมีความสุขตรงไหน มันเป็นฟีลที่ใครๆก้ต้องเข้าใจ ไม่มีใครอยากอยู่คนเดียว แต่ไม่ใช่ว่า #อยุ่ไม่ได้ อยู่ได้นะ แต่บางที่มันก้เบื่องัย ถามว่ามีเพื่อนมั้ย #มี แล้วทำไมอยู่คนเดียวหละ ไม่ไปอยู่กะเพื่อน โถ่! มันคงเป็นฟีลที่ไม่มีใครเข้าใจสินะ เห้อ เราเคยร้องไห้โทรไปหาเพื่อนสนิทที่พิจิตรด้วยนะ คือมันไม่รู้จะคุยกะใคร จะระบายกับใคร จะร้องไห้ยังต้องแอบร้องไห้ในห้องน้ำเลย รู้สึกว่าตัวเองอ่อนแอมาก ทุกวันนี้ก้พยายามทำตัวให้ชินกับการอยู่คนเดียว ตอนนี้ก้เริ่มชินขึ้นมาบ้างแล้ว

เพื่อนๆหละมาประสบการณ์แบบนี้บ้างมั้ย มาแชร์กัน